Szkoła Podstawowa w Łubkach funkcjonuje w dawnym, XIX wiecznym dworku ziemiańskim. Otoczona jest pięknym parkiem wkomponowanym w ciekawy pagórkowaty teren. Rosną tu cztery dęby szypułkowe i limba obecnie uznane za pomniki przyrody.  Czuwają one nad starym dworkiem, zaglądają do okien, swoją obecnością w śnieżnej ciszy, szelestem liści albo ledwie uchwytnym, niemal już z granicy wyobraźni, postukiwaniem żołędzi przypominają, że nie szkoda czasu na naukę, gdy służy ona zdobywaniu mądrości. Limba i dęby starcy nad wąwozem strzegą dróg na wzgórze. Oprócz ciekawej szaty roślinnej, urokliwego charakteru dodaje dołem płynąca rzeczka. Nie znamy nazwiska budowniczego, ale z lekcji plastyki wiemy, że w XIX w. poszukiwano typowo polskiego nurtu w architekturze dworskiej – „stylu narodowego”. Po 1830 roku i upadku Powstania Listopadowego Polska straciła swój byt narodowy i resztki niepodległości. Wielu wtedy wybitnych teoretyków architektury zauważyło nowe szanse dla Polski – stworzenie i spopularyzowanie „narodowego stylu” dworkowego opartego na tradycji ludowej. Dwór zaczęto utożsamiać z architektoniczną spuścizną Polski. Najbardziej rozpowszechniane i uznane jako swojskie były dwory przypominające styl starożytnych Rzymian i Greków. Taki neoklasycyzm w wydaniu ludowym, na gruncie polskim odczuwano jako styl narodowy. Ta wiedza pozwala nam odczuwać dumę z miejsca, w którym się uczymy, czujemy się spadkobiercami wielkich patriotycznych idei, świadomości trudu i pracy, jaką dokładali ówcześni Polacy pragnący żyć w wolnej Polsce.

      Znacznie lepiej udokumentowane mamy dzieje jednego z ostatnich właścicieli Łubek Mieczysława Dąbrowskiego. Żył w latach 1846 – 1908. Był On osobą wielce zasłużoną dla ziemi lubelskiej i łubkowskiej: współzałożyciel i długoletni dyrektor cukrowni w Opolu Lubelskimi Trawnikach, a także współbudowniczy kolei wąskotorowej, biegnącej od majątku Szczuczki przez Łubki, Niezabitów i dalej do Opola. O jego przywiązaniu do tej ziemi niech świadczy fakt, że w swoim testamencie zastrzegł, aby jego serce spoczęło obok dworku w kurhanie. Nam potomnym pozostawił wymowny testament umieszczony na jego epitafium:

***

Przekazując potomnym tę miłość zagonu,

którą w życiu wyznawał aż do chwili zgonu,

temu kurhanowi powierzył swe serce,

by Łubek nie dano obcej poniewierce!

Niech więc to życzenie przez szereg stuleci,

Będzie sakramentem dla wnuków i dzieci! 

***

     Szczątki byłych właścicieli dworku znajdują się na cmentarzu w sąsiednim Wojciechowie. Adopcją grobowca zajęli się uczniowie uczęszczający na zajęcia w Gminnym Ośrodku Kultury w Wojciechowie. Co roku delegacja naszej szkoły przed Świętem Zmarłych czci to szczególne miejsce zanosząc kwiaty i znicze, które mają symbolizować pamięć po Wielkim Polaku, dzięki któremu dzisiaj uczymy się w pięknym zabytkowym budynku.

      Historia szkolnictwa w Łubkach sięga 1918 r., roku odzyskania przez Polskę niepodległości po ponad wiekowej niewoli. Zaczątkiem szkoły była tzw. szkółka jednoklasowa. Lekcje odbywały się w wynajętej izbie u pani Marii Pogodzińskiej. W późniejszym okresie lekcje odbywały się w różnych domach we wsi. Stopniowo przybywało dzieci i oddziałów. W roku 1928 szkoła otrzymała stopień czteroklasowy, w której pracowało troje nauczycieli pod kierownictwem p. Heleny Barańskiej. Szkoła swoim zasięgiem obejmowała miejscowości: Łubki, kol. Łubki i Szczuczki. Z biegiem lat szkoła się rozrastała, co spowodowało konieczność wybudowania samodzielnego budynku. Z inicjatywy ówczesnego kierownika szkoły p. Franciszka Borowca, na przełomie lat 1932/33 zawiązał się społeczny komitet budowy szkoły. Do nowej szkoły uczniowie wprowadzili się w 1936r. Wykończeniem i zagospodarowaniem nowego budynku zajmowali się kolejni kierownicy: Władysław Dobrosielski i Bronisław Falski. Stan taki trwał do wybuchu II wojny światowej. Pozostali we wsi nauczyciele podjęli się tajnego nauczania dzieci w trudnym i niebezpiecznym okresie okupacji. Z ich też inicjatywy powstał konspiracyjny ruch oporu. Na terenie Łubek i sąsiednich wsi działały dwie podziemne organizacje: Armia Krajowa i Bataliony Chłopskie. Budynkiem szkoły w tym okresie zawładnęli okupanci i zorganizowali w nim magazyn Wermachtu. Rok szkolny 1945/46 rozpoczął się już w nowych pomieszczeniach Dworu, po zreformowaniu majątku p. Przygodzińskiego, ostatniego właściciela majątku Łubki. Od tegoż roku budynek dawnego dworku ziemiańskiego służy lokalnej społeczności, jako ośrodek oświaty i kultury. Zarówno budynek jak i szkoła po roku 1945 przechodziły różne modyfikacje. Budynek dostosowywano do wymogów bezpieczeństwa i higieny pracy placówki oświatowej z jednoczesnym zachowaniem ziemiańskiego charakteru budowli. Szkołę również dostosowywano do obowiązujących reform oświaty. W swej historii była szkołą VII-klasową, VIII-klasową, IV-klasową, ponownie VIII-klasową, VI-klasową i obecnie VIII-klasową.

Kierownicy i Dyrektorzy Szkoły Podstawowej w Łubkach 

• Helena Barańska – kierownik szkoły
• Franciszek Borowiec - kierownik szkoły
• Władysław Dobrosielski - kierownik szkoły
• Bronisław Falski  - kierownik szkoły
• Marcin Kasprzyk - kierownik szkoły
• Tadeusz Skonieczny – kierownik/dyrektor szkoły
• Czesława Piech - kierownik szkoły
• Irena Zubrzycka – dyrektor szkoły
• Leszek Samcik – dyrektor szkoły